هم نفس من

مرض پیاده روی روی جدول از سال های بچگی با من بوده و فکر کنم حتی اگه 80 ساله هم بشم با عصا روی جدول ها پیاده روی کنم.... اینکه آدم تک و تنها بعد از ظهر جمعه رو بگذرونه خیلی حال بدیه... میتونم بگم گند ترین حس و حال دنیاست.... اما یه دفعه بعد دیدن یه فیلم خوب بلند میشی اون رژ لب قشنگتو میزنی و موهاتو دم اسبی میبندی و بیخیال بقیه برای دل خودت تیپ میزنی و میری تو محوطه دانشگاه برای خودت قدم میزنی و با صدای چاووشی کلی حال خوب میشه... و البته بین خودمون باشه با دیدن صحنه های ممنوعه تو دانشگاه نمیتونی خودت رو کنترل کنی و خود به خود نیشت تا بنا گوش باز میشه هرچند مثل یه دخت هم نفس من...

وقتی ساعت پنج و نیم صبح میخوابی اصلا فکر نمیکنی از ساعت 9 صبح چنین روزی در انتظارته... از صبح شاید بیش از شش هفت بار پله های دانشکده رو بالا و پایین رفتم و از این ور به اونور دویدم و تو این دلمشغولی فقط یک پیام کجاایی؟برات ناهار خریدم باعث شد یه لبخند بزنم و با سرعت بیشتری کارامو انجام بدم برای گردش چهار نفره بعد چند ماه.... روزی که من از ته دل خندیدم و ذوق کردم بغض کردم و بعد از مدتها دوباره تونستم خودم باشم خود خودم... و خیلی چیزها رو بهت بگم و با دلی گرفته و بغضی که گلوم رو گرفته بود ازت بگذرم و باز بعد مدتها مثل دو تا دوست کنار هم نشستیم از دلمشغولی هامون گف هم نفس من...

هر لحظه پر شده از یک علامت سوال؟؟؟؟؟ یا شاید هم چندین علامت سوال.... غرق شده در رویاهای زیبا و نابود کننده.... بیخیالی های عظیم....شانه بالا انداختن از سر بی تفاوتی و خندیدن به حرص خوردن های دوستانه چیزی شبیه پوزخند.... و باز غرق شده در یک دنیا مجهول..... بی دغدغه تر از همیشه پر از وسوسه های ممنوعه و باز سکوت.... و این تنهایی های خوب دلبرانه....  این بی حسی ها گاهی فوق العاده میشود وقتی نگاه یخزده را به چشمان پر از محبت دوستانت وصل میکنی و با دغدغه های عزیزان جان ذهنت کمی تنها کمی مغشوش میشود و باز در تنهایی و خواب هایت غرق میشوی  دنیای این روزهای من عجیب دنیا فرامو هم نفس من...

عجب تابستونی....!!!!!!!!!!!!! از اون تابستون های که هروقت یادش بیفتم شاید با یادآوری درد و رنجی که کل خانواده تو چند شب متحمل شدیم عذاب بکشم و با پایان گرفتن و به سامون شدن اوضاع و از همه مهم تر عروسی دختر خاله جان یه لبخند روی لبم بشینه.... روزها میگذره...روزهای به رنگ تابستون.... به رنگ گرمای شدید.... به رنگ واپسین سالهای دهه بیست.... و این روزهای شهریوری رو امان.... به قدری این روزها سر به هوا میشوم که انگار هنوز همون دختر کوچولو هستم با پیرهن صورتی کوتاه چین دار و موهای دو گوشی بسته که میتونه سرخوش و بیخیال بدوه و شاد باشه... و چرا من هیچ وقت بزرگ نمیشم؟؟؟؟؟؟؟؟؟ و هنو هم نفس من...